Roots & Roses Lessines |
club: Roots and Roses |
© Rootsville 2017 |
review & photo: Freddie |
|
'1 mei' is al lang niet meer de dag van de arbeid, gewoon al omdat die dag er in Lessines hard gewerkt moet worden. '1 mei' is de dag dat hier 'Roots & Roses' doorgaat, een festival dat zich kleurt door de variatie in roots en blues. Een festival waar we ons nu eens niet gaan bezondigen aan frietjes en hamburgers maar waar 'streetfood' uit diverse hoeken van de wereld in de spotlights komt te staan. Een festival waar ook ons 'nationaal pintje' wordt verdrongen door artisanale brouwsels als 'Moinette' of een 'Saison'. Niet alleen 'food & drinks' springen hier uit de band maar ook de muziek. Hier in deze 2 festivaltenten kan je zeker van zijn dat je steeds weer een verrassing komt te ontdekken. Dat is één van de redenen dat deze 'Roots & Roses' bijzonder populair is en ook van buiten onze landsgrenzen volk weet aan te trekken. Hier op deze 'site' aan de 'Ancien Chemin d'Ollignies' in de provincie Henegouwen is er dus enkel plaats voor genieters van lekker eten en muziek. Het gebeuren vindt plaats op 2 podia, de Roots en Roses Stages. Lessines sera toujours... Naar oude gewoonten wordt er door de organisatie ook 'Power' kan je meteen als rode draad stellen want als opener op die toch enigszins vroege uur komt deze band bijzonder krachtig uit de hoek. Hun naam ontleenden ze niet aan een of ander proteïne drankje maar gewoon aan een nummer van de straks afsluitende rootsrockers 'The Paladins'. Je zou haast gaan zeggen dat ze zelf wel fan zijn dus, Doornik meets San Diego maar dan met een psychedelisch kantje zoals hun 'Boogie House'.
'Les Liégeois' sont arrivés en dat zullen we hier geweten hebben op 'Roots & Roses'. Net zaols de openeningsband gooien ook zijn hier meteen alle registers open of om het met een ander festival te verwoorden, 'La Fiesta Du Rock'!!!.
Back to the roots kan je ook met deze 'Woody Pines' letterlijk nemen. Met een mix van ragtime, Woody Pines levert hier een vlekkeloos parcours af en mag trots zijn dat hij ook hier in België 'Roots & Roses' heeft kunnen aandoen. 'Anything For Love' zouden we kunnen stellen maar ondertussen na dit mooie concert is hij 'Long Gone'. Een aangename verpozing na de drie voorafgaande power bands en waarbij Bo Diddley zijn 'Who Do You Love' een outwinger van formaat was .
Ondetussen konden we enig ander entertainment beleven buiten tussen de twee podia. Er was zelf een heuse 'catch ring' opgesteld waarbij detalrijke bezoekers zich konden ammuseren aan enkel 'fights of the day' al dan niet met de nodige humor. Oeps Auw Auch!!! en werd het zo tijd om na al wat 'Trollekes' (Moinette bier) ons tegoed te doen aan een eerste 'Chilli Con Carne', Cheers to 'Fred & the Healers'. Van Chicago naar de 'Roots Stage' gaat het met 'Jake La Botz'. Ik moet toegeven dat het op z'n minst meer dan 7 jaar geleden is dat ik hem Met twee van onze landgenoten als ritme sectie aan zijn zijde krijgen (Frederik Van den Berghe en Sjang Coenen) krijgen we hier een singer-songwriter te horen die toch enigszins af is geweken van het destijdse 'Hungry Again'. We krijgen hier vandaag een laidback Jake te horen die met nummers als 'This Ain't The Way I Came Up' ons wel wil laten verstaan dat er enige diversiteit in hem schuil gaat. 'All Soul and No Money' maar ook 'Maxwell Street' van Jimmy Davis. Raar maar waar, het is Myriam en Fred eindelijk gelukt om 'The Pine Box Boys' op de affiche van 'Roots & Roses' te krijgen. Van deze 'hillbilly' formatie uit Arkansas mag je gerust stellen In 2006 heb ik ze ooit zien optreden volledig onder invloed aan een delirium door Duvel. Ook deze 'Pine Box Boys' hebben in de herfst van vorig jaar nog hun 'The Feast of Three Arms' op de markt gebracht en geloof me gans de Roots tent zal in een 'horror' feestje worden ondergedompeld. Voor mezelf is het ook al een tijdje gelden dat ik Lester en de zijnen nog aan het werk heb gezien. Tijdens hun 'conquest of Europe' hebben zowel deze 'Pine Box Boys' zls ik zelf destijds een beetje aan overkill gedaan. Wie er nog steeds bij is 'Big Possum Carvidi' aan de banjo en ook diene brusseleir Cousin Sprout van de 'Moonshine Playboys' en zijn mandoline tekenen present. Horrorbilly? Ik weet het niet, gewoon meer dan aangename Hillbilly from Arkansas maar dan soms met een duister kantje zoals op 'Arkansas Killin' Time'... and almost square dancin' time. Tijd voor een artisanale Rootsburger met pickles.
Nummers als 'Bas News' en 'Ward 81' laten toe de gekte hier in de tent een beetje te ontsporen. Ook al rest er enkel nog Rudy Protudi toch ontstaat er bij velen enig vorm van sentiment, the are wicked en zo kan iedereen nog eens uit de bol gaan bij 'Epitaph'. Met ook een eervolle vermelding voor Marco Rivagli aan de drums, moet kunnen toch;-).
Voor aanvang wordt er nog aan enige vorm van PR gedaan voor een 16+ kortfilm waardoor 'Dirty Coq"' misschien zo wel aan zijn nickname is gekomen. Hun nummers als 'Do It', 'Nothing To Prove' en 'Ghost Rider' zijn ook voor diegenen waarbij het een eerste kennismaking is met de band best wel 'f*uckin' verteerbaar te noemen. Biep Biep! Nog drie bands te gaan en al zijn er maar 2 podia kunnen we nu toch beginnen spreken van 3 Geïnspireerd door Folk en Blues toert hij al sinds 2009 onafgebroken over gans de aardbol. In zijn huidige bezetting vinden we Joey Glynn (basgitaar), Adam Hoskins (gitaar), Ryan Koenig (harmonica & washboard), TJ Muller (cornet en trombone) en Chloe Feoranzo (klarinet en saxofoon). Van 2009 tot 2013 vormden Glynn, Hoskins en Koenig The South City Three. Door de toevoeging van Muller en Feoranzo treedt het zestal nu gewoon onder de naam Pokey LaFarge op en voor hem zijn we toch allen hier, niet? Met 6 topmuzikanten aan zijn zijde is het voor 'Pokey La Farge' een klein kunstje om de dan Helaas kom took hier een einde aan, dus nog allemaal eens uit volle borst 'Can Your Hear Me'...Yeah!! Hij ghaat er hier swingend uit met de 'Teenage Wedding' van Chuck Berry en zo hopen we toch om deze 'Pokey La Farge' vlug terug te zien, 'C'est la vie, say the old folks, it goes to show you never can tell'... 'The Sonics' mogen algemeen aanzien worden als Medeoprichter Larry Parypa loopt er zelfs nog al laat hij zich hier vervangen door Evan Foster aan de gitaar. Openen doen ze hier met een intro tune van Link Wray. 'Rumble' is een instrumentaaltje dat al dateert van 1958. Indrukweekend maar daarom niet onmiddellijk de 'hard way' maar eerder een 'rock-ola' juxebox met zelfs een meer dan aardige 'C'mon Everybody', 'Be A Woman' en met 'Keep On Knockin' en een hoge dosis nostalgie in gedachten maken we ons op voor de allerlaatste band. In de 'Roots tent' staan langvoor het einde van deze 'Sonics' de rijen voor 'The Paladins' al vijf dik en dat belooft. De kers op de taart voor editie 2017 zijn zonder meer de legendarische 'The Paladins' en zo wordt het op dit late uur hier drummen. Het was Dave Gonzalez die samen met zijn schoolvriend bassist Thomas Yearsley begin jaren tachtig deze Californische en toch wel mythische groep wist op te richten. Wanneer je hun 'vliegmijlen' moest samen gaan tellen zou je tot een onwaarschijnlijk totaal gaan komen. Hier in de Lage Landen zijn ze steeds waanzinnig populair geweest en om hun trouwe fans te bedanken hebben ze zelfs wat nieuw materiaal opgenomen. So without further ADO, from San Diego Country, here are Dave Gonzalez, Thomas Yearsley and Brian Fahey. Let's buzz for THE PALADINS.
Het hoeft geen betoog dat dit concert een wervelende 'best off' zal worden. 'So Many Times', Tore Up from the Floor Up', 'Kiddio', 'Keep On Lovin' Me Baby'. Hun lijst van nummers zijn zo in ieders DNA ingeworteld dat we ons vanavond allemaal 'Paladins' voelen. Zelfs het door Thomas gebrachte Look What You're Doning To Me' was hot. Paldadins mania dan wanneer ze hun nieuwe materiaal met dank aan Myriam, Fred, Filip en 'The Crew' voor een uitzonderlijk geslaagde edtie van 'Roots & Roses' waarbij naast de verscheidenheid aan eetkraampjes en met een duidelijk standpunt voor het milieu toch ook wel enige diversiteit in de muziekkeuze aan de dag werd gelegd. TOP!
anders bekenen...
|
tijd genomen om een locale band in de kijker te zetten en dit jaar is dit 
Van de 'Roses' naar de 'Roots tent gaat hier gezwind en op het tweede podium treffen we de uit Luik afkomstige 
country-blues en folk weet deze Woody Pines als geen ander story-tellend door het leven te gaan. Als volleerd ‘busker’ aka straatmuzikant bracht hij destijds zijn muziek met ‘The Kitchen Syncopators’ maar kunnen we nu met dit trio genieten van lekkere ragtime. 'Black Rat Swing' en Little Stella Blue' zijn nummers die ook terug te vinden zijn op zijn laatste album van 2015.
Op de affiche staan buiten de Amerikaanse inbreng ook nog een Deense en Belgische formatie en op het 'Roses' podium staat nu het duo 
nog aan het werk heb gezien. Deze Jake La Botz is al sinds zijn 15de de hort op en heeft na enkele pogingen tot andere beroepen zijn ziel gelegd in de muziek. Ook op het 'witte doek' kon je hem al als een hedendaags James Dean bewonderen.
dat er een hoek van af is. Met frontman 'Lester T. Raww' zijn ze in Europa al meer dan een decennium een vast gegeven waarbij hun muziek en fun steeds samen hand in hand gaan. 
Met de
Na 5 buitenlandse bands op rij maken we hier terug plaats voor een Belgische band. 
headliners hier op 'Roots & Roses'. In de 'Roots tent' ontvangen ze niemand minder dan
al bomvolle tent te laten genieten van zijn visie op ragtime en folk. Met nummers als 'Must Be a Reason' en 'Better Man Than Me' maar wanneer de 'castagnetten' ter hand worden genomen komt de tent als walsend in beweging bij 'Goodbey Barcelona' en volgt een welgemeende sing-a-long, la la la la la...
Aan zijn zijde Gerry Roslie, Rob Lind, Dusty Watson en Freddie Dennis. Nadat de band eind jaren 60-tig uit elkaar viel kwam er al begin jaren 70-tig een reünie. Wanneer een band al bijna zijn diamanten huwelijk viert is het uiteraard logisch te noemen dat in al die jaren er al wat veranderingen in de bezetting zijn waargenomen. 
Met een beklijvende instrumentale intro wordt de koude hier op deze avond al vlug vergeten wanneer Dave, Thomas en Brian in zomerse stemming het podium betreden. De meesten hebben deze 'Paladins' al tientallen keer aan het werk gezien maar ook al kennen we de setlist al haast van buiten toch blijven ze ons steeds weer verrassen door dat enthousiasme waarmee ze hun talrijke fans altijd weer komen in te pakken. Fans van het eerste uur maar zeker ook nieuwe bekeerlingen, een groep fans die ondanks al die jaren steeds maar blijft toenemen.
komen voor te stellen en waardoor de 'PR' nogmaals de hoogte wordt ingeduwd door het 'gratis' uit delen van nieuw merchandising materiaal. Helaas maar weggelegd for the happy few. Let's all go to Big Mary's zodat we nog eindeloos kunnen nagenieten van dit muzikaal orgasme. Ze waren en zijn nog steeds waanzinnig populair deze rootsrockers uit San Diego, en dat zal nog heeeeel lang zo blijven. Still Looking For a Girl Like You...
